Se i resti del passato hanno occupato il nostro corpo, da tempi lontani,

ora guardano,
beffardamente invitantiespaventati,

dal buio,
un po stanchi e con sguardi stancanti,

mentre cerchiamodiparlare, loro alzano la voce con coraggio

e si fanno sentire dappertutto, per sempre…
ma se nel buio eterno un fulmine lampeggia ancora,

e se noi rıusciamo a guardare con coraggio ciò che illumina,

se riusciamo a vedere in un solo lampo quei residui, e se capiamo che la loro intenzione

non é raggiungerci ma afferrarci, per continuare la via insieme, e se rıusciamo a sorridere, chissà, forse, c’è ancora speranza…

se senti un urlo dal buio, ferma il tuo respiro, chiudi gli occhi, sdraiati vicino a te stesso, pensa se tu non esistessi,

se non ci fosse l’amore,
pensa che, tendendoti la mano ti ho fatto alzare,

asciuga le tue lacrime guarda, é ritornato il respiro luminoso

perduto nei sogni sprofondati nel sottosuolo…

Dünden gelenler mekân tutmuşsa bedenimizi tarihsiz zamanlardan bu yana… Alaycı, buyurgan, ürkek bakıyorlarsa karanlıklardan

Yorgun ama ille de yoran bakışlarla… Seslerinifütursuzcayükseltiyorlarsabizkonuşmayaçalışırken…

Her zaman, her yerde hissettiriyorlarsa kendilerini… Ama yine de uçsuz bucaksız karanlığın içinde bir yerlerde aniden bir şimşek çakıyorsa…

Vebizürkmedenbakabiliyorsakonunaydınlattıklarına… Dünden gelenleri bir de ışıkta görebiliyorsak…

Anlıyorsak çabalarının tutmak değil sadece tutunmak olduğunu Geçip gitmeye çalıştıklarını bizimle beraber

Ve gülümseyebiliyorsak… Kim bilir…

Belki de… Belki de hala ümit vardır nefes için…

Bir çiğlık fışkırıyorsa karanlıklardan, Tut nefesini

Kapat gözlerini Sessizce uzan yanına kendinin

Düşün Sensizliği

Sevgisizliği Elinden tutup ayağa kaldırdığım sen

Sil yaşlı gözlerini Bak geldi nefes

Düşlerde yıkılan yeraltı karanlıklarının aydınlattığı Düzenin ardından…